غفلت دنیاپرستان
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« أَهْلُ الدُّنْیَا کَرَکْبٍ یُسَارُ بِهِمْ وَ هُمْ نِیَامٌ » (نهج البلاغه حکمت 64)
« اهل دنیا همچون کاروان هایی هستند که آنان را به سوی مقصدی می برند و آنها در خوابند »

توضیح قطره ای:
امام علیه السلام در این سخن کوتاه و حکمت آمیز تشبیه جالبی دربارة  غافلان اهل دنیا دارد، می فرماید: «اهل دنیا همچون کاروان هایی هستند که آنان را به سوی مقصدی می برند و آنها در خوابند».
می دانیم دنیا مسیر و معبر آخرت است و در این مسیر منزلگاه هایی است که در آنجا باید زاد و توشه برای آخرت برگرفت و تا هنگامی که انسان به مقصد می رسد دستش خالی نباشد؛ ولی دنیاپرستانی که در تمام عمر به دنیا مشغول اند، همچون کسانی هستند که بر مرکب سوار و در خوابند و ساربان آنها را به سوی مقصد می برد.
انتهای این مسیر همان مرگ است آنها زمانی که سیلی اجل در گوششان نواخته شود از این خواب غفلت بیدار می شوند و تهی دست به سوی آخرت می روند.
امام علی علیه السلام: «النَّاسِ نِیَامٌ فَإِذَا مَاتُوا انْتَبَهُوا» (تنبیه الخواطر و نزهة النواظر، ج1، ص150) «مردم در خوابند و زمانی که از دنیا رفتند بیدار می‌شوند». در حقیقت این نوع سخنان کنایه از قصور درک و فهم انسان از دریافت حقیقت هستی می‌باشند. آن‌گونه که نفوس انسان‌های عادی در خواب دچار چنین حالتی می‌شود؛ لذا ما در یک خواب طولانی از غفلت از معارف دین به سر می‌بریم؛ از این جهت بیشتر مردم در دنیا مانند آدم‌های در خوابند نسبت به آخرت. وقتی که مردند می‌بینند که از آنچه را که در دنیا کسب کرده‌اند چیزی با خود ندارند.
به بیان دیگر، انسان ها سرمایه دارانی هستند که وارد بازار دنیا می شوند مدت این بازار – مانند بسیاری از بازارهای جهانی محدود است-  و سرمایة آنها ساعات و شب ها و روزهای عمر آنهاست هرگاه در این دنیا در خواب باشند سرمایه از دست می رود و تجارتی حاصل نمی شود.