قیمت گذاری افراد 1
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« طُوبَى لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعَادَ وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ» (نهج البلاغه حکمت 44  )
« خوشا به حال کسى که (پیوسته) به یاد معاد باشد، براى حسابرسى قیامت کار کند »

توضیح قطره ای:
امام علیه السلام در این سخن پُر معنا می فرماید: «خوشا به حال کسى که (پیوسته) به یاد معاد باشد، براى حسابرسى قیامت کار کند».
هنگامی که واژه «معاد» گفته می شود دنیایی در برابر انسان مجسم می گردد که در آن موازین سنجش اعمال برپاست و نامه های اعمال به دست افراد است؛ گروهی (نیکوکاران) به دست راست و گروهی (بدکاران) به دست چپ؛ همان نامة عملی که «لَا یُغَادِرُ صَغِیرَةً وَلَا کَبِیرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا» (الکهف/49) «هیچ عمل کوچک و بزرگى از صاحب آن سر نزده مگر اینکه آن را به شمار آورده است؟!» همه از سرنوشت خود نگرانند و اضطراب بر همه حاکم است. تمام اعضای بدن انسان در آن دادگاه بزرگ گواه بر اعمال او هستند و نیازی به گواهی فرشتگان ثبت اعمال نیست، هرچند آنها نیز گواهی می دهند.
آن کس که به چنین دادگاهی باور داشته باشد و به یاد آن بیفتد به یقین به سراغ گناه، ظلم و فساد نمی رود، زیرا چنین ایمانی انگیزة عمل است؛ عملی پاک و خالی از هرگونه آلودگی و اگر لغزشی از او سربزند توبه می کند و جبران می نماید، ممکن نیست ایمان به چیزی در دل انسان راسخ باشد و عملی هماهنگ آن انجام ندهد.