حیاء و عیب پوشی
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« مَنْ کَسَاهُ الْحَیَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ یَرَ النَّاسُ عَیْبَهُ » (نهج البلاغه حکمت 223  )
« کسی که لباس حیاء بپوشد، مردم عیب او را نخواهند دید »

توضیح قطره ای:
«حیا» حالتی است که سبب می شود انسان در برابر زشتی ها حالت انقباض پیدا کرده و از آنها چشم بپوشاند. در واقع، حیا سپری است در مقابل اعمال قبیح و منکرات و اگر این سپر وجود نداشته باشد، انسان به آسانی آلودة هر کار زشتی می شود.
اثر حیا تنها پرهیز از زشتی ها نیست بلکه حیا آثار مثبت زیادی در انجام واجبات و رعایت آداب و اخلاق انسانی دارد.
در حدیثی از پیامبر (ص) می خوانیم:
«مَن لاحَیاءَ لَهُ فَلا إیمانَ لَهُ» (بحارالانوار ج3 ص 81) «آن کس که حیاء ندارد ایمان ندارد».
از امام علی علیه السلام می خوانیم:
« مَن لاحَیاءَ لَهُ فَلا خَیرَ فِیهِ» (غررالحکم ح5465) «کسی که حیا ندارد هیچ خیری در او نیست».
زمانی که گناه آشکار شود ابهت گناه شکسته می شود و پردة حیا کنار می رود و افراد در انجام گناهان کبیره جسور می شوند. به همین دلیل در روایات اسلامی آمده است که گناه آشکار از گناه پنهان سنگین تر است. در حدیثی از امام رضا علیه السلام می خوانیم:
«المُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخذُولُ والمُستَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغفُورٌ لَهُ» (کافی ج2 ص428 ح1) «کسی که گناه خود را آشکار و منتشر می کند گرفتار بلاها می شود و کسی که گناه را بپوشاند عفو خدا شامل او می گردد».