ترک آرزوها
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
«وَ أَشْرَفُ الْغِنَى تَرْکُ الْمُنَى»  (نهج البلاغه حکمت 211 )
« و برترین بى‏نیازى، ترک آرزوهاست»

توضیح قطره ای:
امام (علیه‌السلام) در نهمین جمله از این مجموعة اندرزهاى حکیمانه (حکمت211) به برترین بی نیازی اشاره دارد.
به یقین کسانى که آرزوهاى دور و دراز دارند و غالباً به تنهایى به آن نمى رسند دست حاجت به سوى این و آن دراز مى کنند و با این که ممکن است سرمایه دار بزرگى باشند همیشه نیازمند و محتاجند، چرا که دامنه آرزوها بسیار گسترده است، حال اگر انسان خط باطل بر این آرزوهاى دور و دراز بکشد ثروتمند و سرمایه دار معتبرى خواهد شد، زیرا به هیچ کس محتاج نخواهد بود.
بدترین نوع بی نیازی، ترک آرزوهاست. چون آرزو فقر ایجاد می کند. وقتی فقر داشتیم احساس غنا نداریم. رسیدن به آرزو اگر با اموال باشد رنج دارد. اگر هم بخواهیم برسیم پوچی به آن را از دست می دهد.
در حدیثى از امام صادق علیه السلام مى خوانیم:
«تَجَنَّبُوا الْمُنى فَإنَّها تُذْهِبُ بَهْجَةَ ما خُوِّلْتُمْ وَتَسْتَصْغِرُونَ بِها مَواهِبَ اللهِ تَعالى عِنْدَکُمْ وَتُعْقِبُکُمُ الْحَسَراتِ فِیما وَهَّمْتُمْ بِهِ أنْفُسَکُمْ» (کافی ج5 ص 85)
«از آرزوهاى دور و دراز بپرهیزید که شادابى و نشاط نعمت هایى را که به شما داده از بین مى¬برد و به سبب آن مواهب الهى در نزد شما کوچک مى شود و حسرت فراوانى به سبب اوهام باطله اى که داشته اید به شما دست مى دهد».