تـأخـیر تـوبـه، ممــنوع
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« وَ یُرَجِّی التَّوْبَةَ بِطُولِ الْأَمَلِ» (نهج البلاغه حکمت 150)
« و توبه را با آرزوهاى دراز به تأخیر می اندازد»

توضیح قطره ای:
امام علیه‌السلام در این حکمت پربار در جواب شخصى که موعظه و اندرزى از او خواست به سى مورد از رذائل اخلاقى اشاره کرده و با بیان شیوا و قریب به استدلال از آن نهى مى‌کند.
(از کسانى مباش که) توبه را با آرزوهاى دور و دراز به تأخیر مى‌اندازد.
اشاره به این که اگر گناه و لغزشى از انسان سر زد بلافاصله دست به دامن لطف الهى بزند و با توبه و استغفار به درگاه او باز گردد.
مبادا آرزوهاى دور و دراز مانع از توبه شود که هیچ کس اطمینان ندارد که یک روز دیگر و یا یک لحظه دیگر زنده است و درهاى توبه به روى او باز است. به همین دلیل در روایات زیادى از تأخیر توبه نهى شده است.
در حدیثى از رسول خداصلى الله علیه وآله مى¬خوانیم که خطاب به اباذر فرمود:
«إِیَّاکَ وَالتَّسْوِیفَ بِأَمَلِکَ فَإِنَّکَ بِیَوْمِکَ وَلَسْتَ بِمَا بَعْدَه» (بحارالانوار ج74 ص75 ح3) «از تأخیر توبه به سبب تکیه بر آرزوها برحذر باش، زیرا تو به امروز تعلق دارى نه به فردا»
در حدیثى از امام علىعلیه‌السلام مى‌خوانیم:
«إِنْ قَارَفْتَ سَیِّئَةً فَعَجِّلْ مَحْوَهَا بِالتَّوْبَةِ» (بحارالانوار ج74 ص210 ح1) «اگر گناهى مرتکب شدى براى محو آن با توبه شتاب کن».
 در حدیث دیگرى از آن حضرت آمده است:
«مُسَوِّفُ نَفْسِهِ بِالتَّوْبَةِ مِنْ هُجُومِ الاَْجَلِ عَلَى أَعْظَمِ الْخَطَر» (مستدرک والسائل ج12 ص130) «کسى که توبه را عقب مى‌اندازد در برابر هجوم مرگ در معرض خطر است».