انسان های کم ظرفیت

امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« إِنْ عَرَضَتْ لَهُ شَهْوَةٌ أَسْلَفَ الْمَعْصِیَةَ، وَسَوَّفَ التَّوْبَةَ، وَإِنْ عَرَتْهُ مِحْنَةٌ انْفَرَجَ عَنْ شَرَائِطِ الْمِلَّةِ» (نهج البلاغه حکمت 150)
« (از کسانى مباش که) هرگاه شهوتى براى وى حاصل شود گناه را جلو مى اندازد و توبه را به تأخیر و اگر محنت و شدتى به او برسد (بر اثر نداشتن صبر و شکیبایى) از دستورات دین به کلى دور مى شود. »

توضیح قطره‌ای:
امام علیه‌السلام در این سخن حیکمانه، به انسان های ضعیف الایمان و کم ظرفیت اشاره دارد که در مقابل شهوات خودباخته؛ و به هنگام مصیبت و بلا با خدا قهر می کند.
این صفت، نمایه ای از افراد ضعیف و ناتوان و کم ظرفیتی است که وقتی عوامل شهوت در برابر آنها ظاهر مى شود به سرعت به سوى آن مى روند و کام دل از آن بر مى گیرند؛ ولى نوبت به توبه که مى رسد، به تأخیر مى اندازند.
و به هنگامى که مشکلى در زندگى آنها رخ می دهد با خداى خود قهر مى کنند و دستوراتش را به فراموشى مى سپارند و حتى گاه زبان به سخنان کفرآمیز مى گشایند.
آنها کسانى هستند که با کمترین تغییرى در زندگى، زبان به شِکوه مى گشایند و به زمین و آسمان بد مى گویند.
قرآن مجید درباره این گونه اشخاص می گوید:
«إِنَّ الاِْنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً * إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً * وَإِذا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعاً» (معارج/ 19-21)
«به یقین انسان حریص و کم طاقت آفریده شده است. هنگامى که بدى به او رسد بى تابى مى کند و هنگامى که خوبى به او رسد مانع دیگران مى شود (و بخل می ورزد)»
-