غرور متدینانه
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« فَهُوَ بِالْقَوْلِ مُدِلٌّ، وَمِنَ الْعَمَلِ مُقِلٌّ» (نهج البلاغه حکمت 150)
« (از کسانى مباش که) در گفتار به خود مى نازد و در عمل بسیار کوتاهى مى کند. »

توضیح قطره‌ای:
امام علیه‌السلام در این سخن حیکمانه، به انسان های که به عمل عبادی اندک خود مغرور می شوند اشاره دارد.
«مُدِلّ» یعنى مغرور و مسرور و کسى که به اعمال خود مى نازد و فخر می فروشد، گویا تنها عمل عبادی اوست که در درگاه خدای سبحان پسندیده است، و عمل دیگران را ناچیز می بیند.
امام صادق علیه¬السلام فرمود: «عالمى به نزد عابدى آمد. به او گفت: نمازت چگونه است؟ عابد (از روى غرور و ناز) گفت: آیا مثل منى از نمازش سؤال مى شود؟ من از فلان زمان (از سالیان دراز) عبادت خدا مى کرده ام. عالم گفت: گریه تو چگونه است؟ باز (مغرورانه) گفت: چنان گریه مى کنم که اشک هایم جارى مى شود. عالم به او گفت: «فَإِنْ ضَحِکَکَ وَأَنْتَ خَائِفٌ أَفْضَلُ مِنْ بُکَائِکَ وَأَنْتَ مُدِلٌّ إِنَّ الْمُدِلَّ لاَ یَصْعَدُ مِنْ عَمَلِهِ شَیْءٌ» (کافی ج2 ص 313)
«اگر بخندى و از اعمالت ترسان باشى برتر از این است که گریه کنى در حالى که به اعمال خود مغرورى و به آن مى نازى، زیرا شخصى که از اعمال خود مغرور و مسرور است چیزى از اعمالش به سوى قرب خدا بالا نمى رود».