بی اعتباری دو نعمت
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« لَا یَنْبَغِی لِلْعَبْدِ أَنْ یَثِقَ بِخَصْلَتَیْنِ الْعَافِیَةِ وَ الْغِنَى- بَیْنَا تَرَاهُ مُعَافًى إِذْ سَقِمَ وَ بَیْنَا تَرَاهُ غَنِیّاً إِذِ افْتَقَرَ » (نهج البلاغه حکمت 426  )
« سزاوار نیست که بنده خدا به دو خصلت اعتماد کنند: تندرستى، و توانگرى، زیرا در تندرستى ناگاه او را بیمار بینى، و در توانگرى ناگاه او را تهیدست »

توضیح قطره ای:
امام علی علیه السلام در این سخن زیبا، به نکته ای دربارة ناپایداری نعمت های دنیا اشاره کرده؛ مخصوصاً دو نعمت بزرگ سلامتی و بی نیازی.
انسان بسیار آسیب پذیر است، یک میکروب بسیار کوچک، و از آن کوچکتر یک ویروس که با چشم مسلح نیز به سختی مشاهده می شود، ممکن انسانی را از پای در آورد.
با این حال چگونه انسان مغرور می شود و چنین می پندارد که دائماً سالم خواهد ماند و هر کاری از دستش بر می آید انجام می دهد و به هر کس کی خواهد ظلم و ستم روا می دارد؟
اموال و ثروت های کلان انسان نیز وضع بهتری از این ندارد، یک آتش سوزی مهیب، یک زلزله، یک خشکسالی، یک تلاطم در امور اقتصادی جهان، یک جنگ محلی یا جهانی ممکن است آن ها را بر باد دهد، شب بخوابد در حالی که ثروتمندترین مردم جامعة خویش است، فردا صبح به صورت فقیرترین افراد درآید.
آیا با این حال سزوار است که انسان به اموال خویش مغرور شود؟