تواضع ثروتمندان و بی اعتنایی فقرا
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« مَا أَحْسَنَ تَوَاضُعَ الْأَغْنِیَاءِ لِلْفُقَرَاءِ طَلَباً لِمَا عِنْدَ اللَّهِ وَ أَحْسَنُ مِنْهُ تِیهُ الْفُقَرَاءِ عَلَى الْأَغْنِیَاءِ اتِّکَالًا عَلَى اللَّهِ » (نهج البلاغه  حکمت 406 )
« چه زیباست فروتنی ثروتمندان به فقیران به خاطر رضایت  الهی و از آن زیباتر بزرگمنشی و بلند نظری فقیران است بر ثروتمندان به خاطر اعتماد بر خدا »

توضیح قطره ای:
امام در این سخن به دو نکته اشاره می ¬کند که اگر در جامعه پیاده شود بسیاری از نابسامانی ها سامان می یابد. زیرا دو عامل باعث تباهی جامعه و شکاف وسیع طبقاتی می شود: تکبر صاحبان ثروت و خضوع ذلت بار مستمندان در برابر آنها.
تواضع از سوی هر کسی زیباست ولی از سوی اغنیا و ثروتمندان زیباتر است، چرا که نشان می دهد آنها به سبب ثروت، بر مرکب غرور سوار نشده اند و خود (انسانیت) را گم نکرده اند.
مستمندان نیز باید عزت نفس و بزرگ منشی خود را با بی اعتنایی در مقابل ثروتمندان حفظ نمایند تا گرفتار شرک خفی نشوند.
در واقع این دو رذیلة اخلاقی علاوه بر این که چهره جامعة انسانی را زشت و نفرت انگیز می کند سرچشمة انواع نابسامانی ها، عداوت ها، کینه ها و بی ثباتی هاست.
1- اغنیا نباید فراموش کنند که همة اموال و ثروت آنها از آنِ خداست.
2- مستمندان نباید فراموش کنند که روزی دهنده فقط خداست.