‏1 - قالَ الاْ مامُ عَلي بنُ الْحسَين، زَيْنُ الْعابدين عَلَيْهِ السَّلامُ: ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فيهِ مِنَ الْمُؤمِنينَ كانَ في كَنَفِ اللّهِ، وَ أظَلَّهُ اللّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ في ظِلِّ عَرْشِهِ، وَ آمَنَهُ مِنْ فَزَعِ ‏الْيَوْمِ الاْكْبَرِ: مَنْ أعْطي النّاسَ مِنْ نَفْسِهِ ما هُوَ سائِلهُم لِنَفْسِهِ، و رَجُلٌ لَمْ يَقْدِمْ يَداً وَ رِجْلاً حَتّي يَعْلَمَ أنَّهُ في طاعَةِ اللّهِ ‏قَدِمَها أوْ في مَعْصِيَتِهِ، وَ رَجُلٌ لَمْ يَعِبْ أخاهُ بِعَيْبٍ حَتّي يَتْرُكَ ذلكَ الْعِيْبَ مِنْ نَفْسِهِ.(1)

سه حالت و خصلت در هر يك از مؤمنين باشد در پناه خداوند خواهد بود و روز قيامت در سايه رحمت عرش ‏الهي مي‌باشد و از سختي‌ها و شدايد محشر در امان است.

اوّل آن كه به مردم چيزي را دهد كه از آنان براي خويش مي‌خواهد (آنچه براي خود مي‌پسندد را به آنان عطا كند).

دوّم آن قدم از قدم برندارد تا آنكه بداند آن حركتش در راه اطاعت خداست يا معصيت و نافرماني او

سوّم از برادر مومن خود (به عيبي كه در خود نيز دارد ) عيب جويي نكند تا آنكه آن عيب را از خودش دور سازد

به روزم بزرگوار...