بزرگترین عیب

امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« أَکْبَرُ الْعَیْبِ أَنْ تَعِیبَ مَا فِیکَ مِثْلُهُ »  (نهج البلاغه حکمت 353 )
« بزرگترین عیب آن است که آنچه را در خود توست برای دیگران عیب بشماری»

توضیح قطره ای:
امام علیه السلام در این جملة حکمت آمیز اشاره دارد به این که انسان عیبجو دارای عیبی هست که آن را نادیده می گیرد حتی ممکن است به آن افتخار کند؛ اما هنگامی که این عیب را در دیگران می بیند زبان به نکوهش می گشاید و صاحب آن عیب را ملامت و سرزنش می کند.
چنین انسانی گرفتار تناقض آشکاری است و در آنِ واحد چیزی را هم خوب می داند و هم بد، در حالی که عدم امکان جمع بین نقیضین و ضدین حتی بر کودکان آشکار است و این نشانة انحطاط فوق العاده فکری کسی است که مرتکب آن می شود. به همین دلیل امام علیه السلام آن را بزرگترین عیب شمرده است.
امام علیه السلام در حکمت دیگری چنین کسی را احمق واقعی می شمارد و می فرماید: «وَ مَنْ نَظَرَ فِی عُیُوبِ النَّاسِ فَأَنْکَرَهَا-  ثُمَّ رَضِیَهَا لِنَفْسِهِ فَذَلِکَ الْأَحْمَقُ بِعَیْنِهِ» (حکمت 349) «و آن کس که زشتى‏هاى مردم را بنگرد، و آن را زشت بشمارد سپس همان زشتى‏ها را مرتکب شود، پس او احمق واقعى است».
و یا در جای دیگری می فرماید: «طُوبی لِمَنْ شَغَلَهُ عَیْبُهُ عَنْ عُیُوبِ النَّاسِ» (خطبه175) «خوشا به حال کسی که عیب‏شناسی نفس، او را از عیبجویی دیگران باز دارد».