نیازمندان به دعا
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« مَا الْمُبْتَلَى الَّذِی قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلَاءُ-  بِأَحْوَجَ إِلَى الدُّعَاءِ-  الَّذِی لَا یَأْمَنُ الْبَلَاءَ » (نهج البلاغه حکمت 302 )
« آن کس که به شدّت به بلا مبتلاست از کسی که مبتلا نیست ولی در هیچ لحظه ایمن از بلا نمی باشد، محتاج تر به دعا نیست »

توضیح قطره ای:
امام علیه السلام در این گفتار حکیمانه به نکته اى اشاره مى کند که بسیارى از افراد از آن غافلند، مردم غالبآ به افراد گرفتار توجه دارند به خصوص گرفتارانى که به شدت مبتلا شده اند؛ یا گرفتارى مالى یا انواع بیمارى ها یا مسائل مختلف. و کسانى که به آنان علاقه مندند دعا مى کنند که خدا آنها را از گرفتارى رهایى بخشد و از کسانى که ظاهرآ سالم و بدون گرفتارى هستند غافلند؛ در حالى که آنها نیز به همان اندازه و گاه بیشتر نیاز به دعا دارند، زیرا هر لحظه ممکن است نعمت عافیت، آرامش، غنا و ثروت از آنها گرفته شود. با این توجه، هر دو گروه نیازمند دعا هستند، در حالى که مردم معمولاً به یکى توجه داشته و از دیگرى غافلند.
اضافه بر این، افرادى که در عافیتند گاه گرفتار غرور و غفلت فوق العادهاى مى شوند در حالى که مبتلایان، نه مغرورند و نه غافل و پیوسته به در خانه خدا رفته و دعا مى کنند، و از این نظر حال عافیت مندان از مبتلایان سخت تر است.
امام علیه السلام فرمودند: «تَقَدَّمُوا بِالدُّعَاءِ قَبْلَ نُزُولِ الْبَلاءِ» (بحارالانوار ج90 ص380) «پیش از آنکه بلا نازل شود دعا کنید».
امام صادق علیه السلام فرمودند: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یُسْتَجَابَ لَهُ فِی الشِّدَّةِ فَلْیُکْثِرِ الدُّعَاءَ فِی الرَّخَاءِ» (بحارالانوار ج90 ص381) «کسى که دوست دارد به هنگام شدت و بلا دعایش مستجاب شود، در زمانى که در راحتى و آرامش است زیاد دعا کند».

 

asereshteh@