گاو صندوق دیگران نباشیم
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« یَا ابْنَ آدَمَ مَا کَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِکَ-  فَأَنْتَ فِیهِ خَازِنٌ لِغَیْرِکَ » (نهج البلاغه حکمت 192 )
« ای فرزند آدم، هر چه بیش از مقدار نیاز خود بدست آوری (و آن را ذخیره کنی) خزانه دار دیگران در آن خواهی بود»

توضیح قطره ای:

 
امام علیه السلام در این گفتار حکیمانه به نکته اى اشاره مى کند که غالباً مردم از آن غافلند، غالب مردم حدّ و مرزی برای بدست آوردن ثروت قائل نیستند و معتقدند هرچه بیشتر بهتر، اما هنگامی که دقت می کنیم می بینیم بهرة ما از اموالمان همان مقداری است که مصرف می کنیم؛ غذایى که مى خوریم، نوشابه اى که مى نوشیم، لباسى که مى پوشیم، خانه اى که در آن زندگى مى کنیم و ماشینی که بر آن سوار مى شویم و مانند آن و در مورد بسیارى از اشخاص، این مواد مصرفى تنها گوشه کوچکى از اموال آنها را شامل مى شود و بقیه را ذخیره مى کنند، پیوسته در حفظ آن کوشش و از آن نگهداری مى کنند تا سرانجام به فرزندان و دامادها و سایر بستگان خود بسپارند و با دنیایى از حسرت، چشم از آنها بپوشند و با یک کفن بسیار کم ارزش وارد سراى دیگر شوند.
امام علیه السلام فرمود: «سُئِلَ أمیرُالْمُؤْمِنینَ مَنْ أعْظَمُ النّاسُ حَسْرَةً قالَ مَنْ رَأى مالَهُ فی میزانِ غَیْرِهِ وَأدْخَلَهُ اللهُ بِهِ النّارَ وَأدْخَلَ وارِثَهُ بِهِ الْجَنَّةَ» (بحارالانوار ج70 ص142) «از امیرمؤمنان(علیه السلام) سؤال کردند چه کسى روز قیامت حسرتش از همه بیشتر است؟ فرمود: کسى که در آن روز اموال خود را در میزان اعمال دیگران ببیند که خدا او را به واسطه آن مال وارد دوزخ کند و دیگرى را (که هیچ زحمتى را براى آن نکشیده بود براى نیکوکارى اش) به سبب آن مال وارد بهشت سازد».
این نکته قابل توجه است که مقصود امام علیه السلام از این سخن آن نیست که انسان تنها به اندازه نیاز روزانه خود تلاش و فعالیت اقتصادى داشته باشد بلکه به عکس، طبق دستورات اسلام باید از راه های صحیح بسیار تلاش کرد ولى اموالى را که جمع آورى مى کند، اضافه آن را در راه خدا و کارهاى خیر و خدمت به بندگانش صرف کند، نه این که آنها را ذخیره کرده و براى وارثان بگذارد و خودش هیچ بهره اى معنوى از آن نبرد.

asereshteh@