خودپسندیِ دشمن نیرومند عقل
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
«عُجْبُ الْمَرْءِ بِنَفْسِهِ أَحَدُ حُسَّادِ عَقْلِهِ» (نهج البلاغه حکمت 212 )
«خودپسندىِ انسان یکى از حسودان عقل اوست»

توضیح قطره ای:
«حسود» کسى است که به نعمت هایى که به انسان رسیده رِشک می ورزد و آرزوى نابودی آن را دارد و همین امر سبب مى شود به دشمنى با او برخیزد و هر کارى از دستش ساخته است، در این راه انجام دهد.
کارهایى که یک حسود انجام مى دهد. خودپسندى در برابر عقل انسان نیز همین کارها را انجام مى دهد؛ قدرت عقل را از انسان مى گیرد و او را به خطا مى افکند، عیب انسان را ظاهر مى سازد، مردم را از او متنفر مى کند، حتى خانواده او را گرفتار مشکلات مى کند، جاه و مقام او را متزلزل مى سازد و گاه اموال و ثروت او را از دستش مى گیرد، چرا که مردم هرگز حاضر به همکارى با افراد خودپسند و خودخواه نیستند.
عقل انسان دو مدل حسود دارد:
حسود ظاهری عقل: شراب، مواد مخدر و...
حسود باطنی عقل: هوای نفس، تکبر، خودپسندی و ...
درباره آثار خطرناک عُجب و خودپسندى در کلام امام علی علیه السلام:
«وَ أَوْحَشَ الْوَحْشَةِ الْعُجْبُ» (حکمت38)
«ترسناک‏ترین تنهایى خودپسندى است».
«الإعْجابُ یَمْنَعُ مِنَ الاْزْدیادِ» (حکمت167)
« خود پسندى مانع فزونى است»
اساساً عُجب و خودپسندى یکى از نشانه هاى جهل و نادانى است.
«خودپسندىِ جان من، برهان نادانى بود»