زکات پیروزی
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« وَالْعَفْوُ زَکَاةُ الظَّفَرِ» (نهج البلاغه حکمت 211 )
« زکات پیروزى، عفو است»

توضیح قطره ای:
امام(علیه‌السلام) در سومین جمله از این مجموعه اندرزهاى حکیمانه (حکمت211) به بحث بخشش به هنگام پیروزی اشاره می‌نمایند.
به یقین، هر موهبتى که از سوى خدا به انسان داده مى شود زکاتى دارد؛ یعنى بهره اى از آن باید به دیگران برسد. پیروزى نیز موهبت بزرگى است و بهره اى که از آن به دیگران مى رسد عفو از دشمن خطاکار است. البته این عفو در جایى مطلوب است که باعث جسور شدن شخص خطاکار نگردد.
از امام علیه السلام در حکمت یازدهم نقل شده است: «إِذَا قَدَرْتَ عَلَى عَدُوِّکَ فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُکْراً لِلْقُدْرَةِ عَلَیْهِ» «هنگامى که بر دشمنت پیروز شدى عفو را شکرانه این پیروزى قرار بده» البته اداى زکات هم نوعى شکرگزارى است.
و در حدیثى از امام امیر مؤمنان(علیه السلام) در غررالحکم آمده است: «اَلْعَفْوُ تاجُ الْمَکارِمِ» (غررالحکم،ص 245، ح5001) «عفو تاج اخلاق والاى انسانى است».
در حدیث دیگرى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: «تَعافُوا تَسْقُطُ الضَّغائِنُ بَیْنَکُمْ» (کنزالعمال ج3، ص373، ح7004) «یکدیگر را عفو کنید تا کینه ها برچیده شود».