اندر آداب معصیت!
(یکی آنکه حرمت نگهدار و از مواهب الهی، علیه خدا بهره مبر!)

امام علی علیه السلام:
« أَقَلُّ مَا یَلْزَمُکُمْ لِلّهِ أَلاَّ تَسْتَعِینُوا بِنِعَمِهِ عَلَی مَعَاصِیهِ » (نهج البلاغه ح 330)
« کمترین حقی که خدا بر شما دارد این است که با استمداد از نعمتهایش او را معصیت نکنید».

توضیح قطره ای:
امام علیه‌السلام در این گفتار حکیمانه به نکته مهمی اشاره می‌کند و آن اینکه «انسان در برابر نعمت‌هایی که خداوند به وی داده کمترین وظیفه‌اش این است که نعمت‌هایش را وسیله معصیت او قرار ندهد».
نافرمانی مولا همیشه زشت است، ولی زشت‌ترین حالات نافرمانی و عصیان این است که انسان نعمت‌های او را وسیله نافرمانی وی قرار دهد.
پیام دیگری که این گفتار حکیمانه دارد این است که انسان هر گناهی که می‌کند به یقین با استفاده از یکی از نعمت‌های الهی است: چشم، گوش، دست، پا، فکر، قدرت و مواهب دیگر همه نعمت‌های پروردگارند و انسان بدون استفاده از اینها نمی‌تواند کار خلافی انجام دهد. بنابراین مفهوم کلام این می‌شود که انسان منصف نباید هیچ گناهی کند؛ زیرا هر گناهی مرتکب شود با استفاده از یکی از نعمت‌های خداست و این کار بسیار شرم آور است.
در حدیث قدسی آمده است:
«مَنْ لَمْ یَرْضَ بِقَضَائِی وَلَمْ یَشْکُرْ لِنَعْمَائِی وَلَمْ یَصْبِرْ عَلَی بَلائِی فَلْیَتَّخِذْ رَبّاً سِوَای ...» (بحارالأنوار، ج16 ص132 ح 82)
«کسی که شکر نعمت‌های مرا به جا نیاورد و صبر بر بلا و آزمون‌های من نکند، پروردگاری غیر از من را جستجو کند ....».