فناپذیری لذت ها

امیرالمومنین على علیه السلام:
« اذْکُرُوا انْقِطَاعَ اللَّذَّاتِ وَ بَقَاءَ التَّبِعَاتِ » (نهج البلاغه حکمت433)
« به یاد داشته باشید که لذت ها (گناهان به سرعت) پایان می گیرد و تبعات و آثار سوء آن (مدت ها) باقی می ماند.»

توضیح قطره ای:

این یک واقعیت است که معاصی و گناهان لذت بخش، لذت هایی ناپایدار و زودگذر دارند؛ یک فرد شراب خوار چقدر از آنچه می نوشد لذت می برد و یا زناکار لذتش از این گناه چقدر زمان می برد؟ و در حالی است که آثار گناه و تبعات آن در دنیا ممکن است تا آخر عمر ادامه داشته باشد و تبعات اُخروی آن تا دامنة قیامت  پایدار است.
مثلاً افرادی را می بینیم که چند صباحی با استعمال مواد مخدر چنان خود را اسیر و ذلیل می کنند که این ذلت و اسارت تا آخر عمر از آن ها دست بردار نیست.
بنابراین هر کس در لحظة فراهم شدن اسباب گناه باید مراقب این نکته باشد که لذاتش بسیار زودگذر و آثار سوءش بسیار درازمدت است.
یکی از آثار گناهان، سلب نعمت و مواهب الهی است که گاه زمان های بسیار طولانی این محرومیت ادامه می یابد. امام علیه السلام می فرماید: « وَایْمُ اللهِ، مَا کَانَ قَوْمٌ قَطُّ فِی غَضِّ نِعْمَةِ مِنْ عَیْشٍ فَزَالَ عَنْهُمْ إِلاَّ بِذُنُوبٍ اجْتَرَحُوهَا» (خطبه177) «بخدا سوگند! هرگز ملتی از ناز و نعمت زندگی گرفته نشدند مگر به کیفر گناهانی که انجام داده‏اند».
باید توجه داشت که منظور امام علیه السلام، لذت های معقول و مشروع نیست، بلکه منظور لذت های نامشروع و نامعقول است به قرینة « وَ بَقَاءَ التَّبِعَاتِ» یعنی باقی ماندن آثار سوء و عقوبت های آنها.
حدیث دیگری از امام علیه السلام: «إنَّ مَن فَارَقَ التَّقوی أغری باللَّذَّاتِ وَ الشَهَواتِ وَ وَقَعَ فی تَیهِ السَّیِّئاتِ وَ لَزِمَه کَبیرُ التَّبَعاتِ» (غررالحکم ح6014) «کسی که از تقوا دوری کند به لذّت ها و شهوت های سرکش تشویق می شود و در بیابان گناهان سرگردان خواهد شد و آثار شوم بزرگ آن دامانش را خواهد گرفت».