ضرورت عبرت گرفتن

امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« مَا أَکْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ » (نهج البلاغه حکمت297 )
« اسباب عبرت، بسیار است ولی عبرت گیرنده کم است.»

توضیح قطره ای:

امام علیه السلام در این سخن حکیمانه به یکی از مهم ترین مسائل سرنوشت ساز در زندگی انسان ها اشاره می کند.
منظور از «عبرت»، حوادثی است که در گذشته یا در زمان حال واقع می شود، خواه در تاریخ زندگی انسان ها و خواه در حوادث دیگر که مایة بیداری و پند گرفتن و استفاده کردن برای اصلاح اشتباهات و پیمودن صراط مستقیم در زندگی است.
این سخن در واقع برگرفته از قرآن کریم است: «لَقَدْ کَانَ فِی قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِّأُوْلِی الأَلْبَابِ» (یوسف/111) «در سرگذشت آنها درس عبرتى براى صاحبان اندیشه بود!».
«یُقَلِّبُ اللَّهُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِّأُوْلِی الْأَبْصَارِ» (نور/44) «خداوند شب و روز را دگرگون مى‏سازد؛ در این عبرتى است براى صاحبان بصیرت!».
امام علیه السلام می فرماید: «فِی تَصَارِیفِ الْقَضَاءِ عِبْرَةٌ لِأُولِی الْأَلْبَابِ وَ النُّهَى» (غررالحکم/ ح10774) « در دگرگونی های حوادث عبرتی است برای صاحبان عقل و اندیشه»
امام علیه السلام می فرماید: «لَوِ اعتَبَرتَ بِما أضَعتَ مِن ماضی عُمرِکَ لَحَفِظتَ ما بَقِیَ» (غررالحکم/ ح3038) «اگر از آنچه از گذشته عمرت ضایع کرده ای عبرت بگیری، باقی ماندة عمر را حفظ خواهی کرد».