روحمان را پرورش دهیم
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« وَخُذُوا مِنْ أَجْسَادِکُمْ فَجُودُوا بِهَا عَلَی أَنْفُسَکُمْ » (نهج البلاغه خطبه183 )
« از جسم خود بکاهید و بر جان و روان خود بیفزایید »

توضیح قطره ای:
امام علیه السلام در این فراز از خطبه به ریاضت ¬های شرعی و خودسازی و جهاد در راه خدا اشاره دارد. اینجا کلمه روح نیست، کلمه نفس است: از تن بگیرید و بر روحها و نفسها ببخشید و بیفزایید. اینجا یک نوع دوگانگی میان روح و نفس [وجود دارد] : از این بگیرید و بر آن بیفزایید. «وَلاَ تَبْخَلُوا بِهَا عَنْهَا» به روح از جسم بخل نکنید، یعنی حساب جسم را نداشته باشید، بیشتر حساب روح را داشته باشید، از این بگیرید و بر آن بیفزایید.
این بدن، جسم است و حیات آن با روح است و همه پیامبران الهی و کتاب های آسمانی برای تربیت روح آمده اند. حقیقت انسان همان روح است.
عقل، نقل و علم، پرخوری را بد می داند؛ زیرا مقدار زیادی از غذاهایی که می خوریم مورد نیاز بدن نیست و بدن وادار می شود برای تبدیل آن تلاش و کوشش و بعد آن را دفع کند در نتیجه روح که باید به فرزانگی نایل شود، سرگرم زباله روبی می گردد. مانند این که مهندسی که می تواند نقشه ای جامع برای شهری تهیه و اجرا کند به زباله روبی وادار کنیم. روح می تواند معمار و مهندس بسیار خوبی باشد، ولی ما بر اثر پرخوری او را به زباله روبی وادار می کنیم و این جفای به روح است.
کسی در جبهه جنگ، کامیاب است که اهل ایثار و نثار باشد. از این رو آن حضرت فرمودند: شما در جنگ با هوس و لهو و لعب درون و بیرون باید سخاوتمندانه از جسمتان بکاهید و به سود جانتان حرکت کنید.

asereshteh@