نتیجه آرزوهای طولانی
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« مَنْ جَرَى فِی عِنَان أَمَلِهِ عَثَرَ بِأَجَلِهِ » (نهج البلاغه حکمت19 )
« کسی که در مسیر آرزوهایش گام بردارد در (دام) مرگ خواهد افتاد»

توضیح قطره ای:

 
امام علیه السلام در این سخن حکمت آمیز به مسئلة طول آرزوها و سرنوشتی که دامان انسان را می گیرد اشاره کرده و می فرماید: «کسی که در مسیر آرزوهایش گام بردارد در (دام) مرگ خواهد افتاد».
«أمل» به معنای هر نوع آرزو است؛ خواه آرزوی معقول یا غیر معقول، زیرا آرزوهاست که انسان را به تلاش و کوشش برای رسیدن به اهداف برتر و بالاتر وامی دارد.
 ولی همین آرزو هرگاه به صورت نامعقول درآید و دست نیافتنی شود انسان را چنان به خود مشغول می دارد که از همه چیز حتی خداوند و مرگ و معاد غافل می شود و چنان مرگش فرا می رسد در حالی که دستش از همه چیز خالی است.
امام علیه السلام می فرماید: «الأملُ یُفْسِدُ العملَ و یُفْنی الأجَلَ» (غررالحکم ح 7252) «آرزوهای دراز اعمال انسان را تباه می کند و مرگ را به فراموشی می افکند».
در حدیث دیگری امام علیه السلام می فرماید: «الأَمَلُ سُلْطانُ الشَّیاطینِ عَلَى قُلُوبِ الْغافِلینَ» (غررالحکم ح 7206) «آرزوى دور و دراز مایه سلطه شیاطین بر دل هاى غافلان است».
در حدیث دیگری امام علیه السلام می فرماید: «یَغِرُّ مَنْ رَآهُ ، و یُخْلِفُ مَن رَجاهُ » (غررالحکم ح 7207) «آرزو چون سراب است که بیننده اش را مى فریبد و امیدوارش را مأیوس مى سازد».

asereahteh@