راه تداوم نعمت ها
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« إِِذَا وَصَلَتْ إِلَیْکُمْ أَطْرَافُ النِّعَمِ-  فَلَا تُنَفِّرُوا أَقْصَاهَا بِقِلَّةِ الشُّکْرِ» (نهج البلاغه حکمت 13 )
«چون نشانه‏ هاى نعمت پروردگار آشکار شد، با ناسپاسى نعمت‏ها را از خود دور نسازید»

توضیح قطره ای:
امام(علیه السلام) در این سخن حکمت آمیز به نکته دیگرى درباره آثار شکر نعمت و آثار کفران بیان مى‌کند.
نعمت‌ها غالباً به صورت تدریجى بر انسان وارد مى‌شود و وظیفه انسان هوشیار این است که به استقبال نعمت برود و استقبال از آن، راهى جز شکرگزارى ندارد. هرگاه با آغاز روى آوردن نعمت به شکر قلبى و زبانى و عملى بپردازد ادامه خواهد یافت و تا پایان آن نصیب انسان مى‌شود.
همچنین بسیارى از نعمت‌ها به صورت تدریجى زوال مى‌پذیرند؛ هرگاه انسان در آغاز زوالش هوشیار باشد و به شکر قلبى و زبانى و عملى بپردازد مانع بازگشت و زوال تدریجى آن مى‌شود.
خدای سبحان می فرماید: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزیدَنَّکُمْ وَلَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ» (ابراهیم/7) «اگر شکرگزارى کنید (نعمت خویش را) بر شما خواهم افزود و اگر ناسپاسى کنید مجازاتم شدید است»
امام صادق(علیه السلام) مى‌فرماید: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ أَنْعَمَ عَلَى قَوْم بِالْمَوَاهِبِ فَلَمْ یَشْکُرُوا فَصَارَتْ عَلَیْهِمْ وَبَالاً وَابْتَلَى قَوْماً بِالْمَصَائِبِ فَصَبَرُوا فَصَارَتْ عَلَیْهِمْ نِعْمَةً» (بحارالانوار ج68ص41 ح31) «خداوند متعال به گروهى از مردم نعمت داد، اما آنها شکرش را به جا نیاوردند در نتیجه آن متاع مایه وبالشان شد و گروهى از مردم را به مصائبى گرفتار کرد لکن آنها صبر کردند و (شکرگزار بودند) در نتیجه مصیبت‌ها به نعمت‌ها تبدیل شد».
شکر سه مرحله دارد:
1- مرحله قلبى که انسان از نعمت هاى خدا خشنود و راضى و سپاسگزار باشد.
2- مرحله زبانى که آنچه را درون قلب اوست بر زبان جارى سازد.
3- مرحله عملى که از نعمت هاى الهى درست بهره بردارى کند و اهداف این مواهب را در نظر گیرد و به سوى آن اهداف حرکت کند؛ (ولى از همه مهم تر مرحله عملى شکر است).