قناعت در دنیا
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« إِنْ أُعْطِیَ مِنْهَا لَمْ یَشْبَعْ وَ إِنْ مُنِعَ مِنْهَا لَمْ یَقْنَعْ‏» (نهج البلاغه حکمت 150)
« اگر«نعمت‏ها» به او برسد سیر نمى‏شود، و در محرومیّت قناعت ندارد»

توضیح قطره ای:
امام علیه‌السلام در این سخن حیکمانه به قانع و شاکر بودن انسان برای رسیدن به سلامتی روحی و جسمی باید به آنچه دارد قانع باشد و نیازهای خود را به مقداری بسنده کند که اسیر و دلبسته آن نشود.
در زندگى قانع باش. اگر گرفتار محرومیت شدى صابر و اگر مواهب الهى شامل حالت شد شاکر باش. نه مانند دنیاپرستان که هرگز از دنیا سیر نمى‌شوند و هرقدر بیشتر از مواهب دنیا در اختیارشان قرار بگیرد تشنه‌تر مى‌گردد.
در حدیثی از پیامبر گرامی اسلام صلى الله علیه و آله می‌فرماید:
«القَناعَةُ راحَةٌ» (أعلام‌الدین ص341)
«قناعت، آسودگى است».
در حدیثى از امام صادق علیه‌السلام آمده است:
«مَثَلُ الدُّنْیَا کَمَثَلِ مَاءِ الْبَحْرِ کُلَّمَا شَرِبَ مِنْهُ الْعَطْشَانُ ازْدَادَ عَطَشاً حَتَّى یَقْتُلَه» (کافی ج2 ص136 ح24)
«مَثَل دنیا همچون آب شور دریاست که هر قدر تشنه‌اى از آن بیشتر بنوشد بیشتر گرفتار عطش مى‌شود تا او را در کام مرگ فرو برد».