ضعف ایمان و اراده
امیرالمؤمنین على علیه السلام:
« یُحِبُّ الصَّالِحِینَ وَ لَا یَعْمَلُ عَمَلَهُمْ - وَ یُبْغِضُ الْمُذْنِبِینَ وَ هُوَ أَحَدُهُمْ» (نهج البلاغه حکمت 150)
« (از کسانى مباش که) صالحان را دوست دارد ولى عمل آنها را انجام نمى دهد و گنهکاران را دشمن مى شمارد ولى یکى از آنهاست »

توضیح قطره ای:
امام علیه‌السلام در این سخن حیکمانه به ضعف ایمان در برخی افراد اشاره دارد که آدم‌های نیکوکار را دوست دارند ولی خودش نیکوکاری نمی‌کنند و از دشمن بدش می‌آیید ولی رفتار و گفتارش به گونه‌ای است که انگار خودشان یکی از آنهاست.

این نوع رفتار در واقع نوعى تناقض در فکر و عمل است؛ از نظر تفکر عشق به صالحان دارند- لابد به موجب اعمال صالح آنها-؛ ولى از نظر عمل آنچه را بدان عشق مى‌ورزیده کنار مى‌گذارند. همچنین در نقطه مقابل به سبب اعمال ظالمان، عاصیان و فاسقان از آنها متنفر است، در حالى که در مقام عمل، همان اعمال انجام می‌دهد. ممکن است به آن شدت نباشد؛ ولى به هر حال با دیدى کلى عمل آنها هماهنگ با اعمال کسى است که از وى متنفرند. این تناقض به راستى عجیب، و نشانه ضعف ایمان و اراده و غلبه هواى نفس است.
در صحیفه سجادیه امام سجاد علیه السلام نیز در ضمن دعاى بیست و چهارم مى‌خوانیم: «لا تَجْعَلْنی مِمَّنْ یُحِبُّ الصّالِحینَ وَلا یَعْمَلُ عَمَلَهُمْ وَیُبْغِضُ الْمُسیئینَ وَهُوَ أحَدُهُمْ» «خداوندا مرا از آنها قرار نده که صالحان را دوست دارند ولى اعمال آنها را انجام نمى‌دهند و گنهکاران را دشمن می‌دارند ولى خودشان در عمل همچون آنها هستند».