آثار اصلاحات باطنی

امام علی(علیه السلام):
«مَنْ أَصْلَحَ سَرِیرَتَهُ أَصْلَحَ اللَّهُ عَلَانِیَتَهُ؛ وَ مَنْ عَمِلَ لِدِینِهِ کَفَاهُ اللَّهُ أَمْرَ دُنْیَاهُ؛ وَ مَنْ أَحْسَنَ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ؛ أَحْسَنَ اللَّهُ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاسِ» (حکمت/423)
«کسی که نهان خود را اصلاح کند، خدا آشکار او را نیکو گرداند، و کسی که برای دین خود کار کند، خدا دنیای او را کفایت فرماید، و کسی که میان خود و خدا را نیکو گرداند، خدا میان او و مردم را اصلاح خواهد کرد.»

توضیح قطره ای:
در فراز اول حضرت علی(علیه السلام) می‌فرماید:
«هر که ما بین خود و خدا اصلاح کند، خداوند ما بین او و مردم را اصلاح ‏نماید.»

سه نکتة لطیف دراین‌باره وجود دارد:

1- آراستن باطن به‌وسیلة اخلاق خوب، زمینه برای اصلاح ظاهر؛
خداوند، رفتار ظاهری مؤمنِ آراسته به اخلاق را به لطف خود اصلاح می‌کند؛ زیرا آراستگی ظاهر به منزلة نتایج آرایش باطن است؛

2- توجه به خداوند، زمینة اصلاحِ درون؛
همچنین عمل انسان به‌خاطر دین و برپاداشتن حدود الهی، زمینه‌ای برای اصلاح حال مؤمن است و انگیزه‏ای برای توجّه مردم نسبت به اوست؛ زیرا او به‌جای اینکه مثل آنها شیفتة دنیا شود، به خدا توجّه دارد؛

3- خلوص بندگی برای خدا؛
همچنین خالص‌سازی بندگی برای خدا و نیکوساختن رفتار، باعث بریدن از محبّت و حرص بر دنیایی است که خود، سبب برهم‌زدن و فساد بین مردم است و درنتیجه، زمینه برای ازبین‌بردن و برطرف‌ساختن این فساد فراهم خواهد بود.