عمل به دین زمینة آبادانی دنیای مؤمن

امیرالمومنین على علیه السلام:
« وَ مَنْ عَمِلَ لِدِینِهِ کَفَاهُ اللَّهُ أَمْرَ دُنْیَاهُ» (نهج البلاغه حکمت423)
« و هر کسى که براى دین خود کار کند، خداوند کار دنیایش را سامان می بخشد»

توضیح قطره ای:

عمل به دستورات دینی تنها منحصر به نماز و روزه و عبادات نیست، بلکه سعی و تلاش و کوشش برای تحصیل روزی حلال و زندگی آبرومند نیز جزء آن است و به یقین دستورات دینی چنان است که اگر کسی به آن عمل کند دنیای او نیز آیاد می شود و خداوند برای رسیدن به این هدف به او کمک خواهد کرد.

خدای سبحان می فرماید: « وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا، وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا» (الطلاق/2و3) « و هر کس تقواى الهى پیشه کند، خداوند راه نجاتى براى او فراهم مى‏کند،و او را از جایى که گمان ندارد روزى مى‏دهد؛ و هر کس بر خدا توکّل کند، کفایت امرش را مى‏کند؛ خداوند فرمان خود را به انجام مى‏رساند؛ و خدا براى هر چیزى اندازه‏اى قرار داده است!»

اگر می بینیم کسانی ظاهراً اهل دین هستند ولی دنیای آنها تباه شده است، یا به این دلیل است که دین را به تمام و کمال نشناخته اند و تنها به بخشی از آن بسنده کرده اند؛ یا نتیجه اعمال سابق خود را درک می کنند؛ یا درگیر آزمونی از امتحانات الهی برای ترفیع مقام هستند؛ و یا امور دیگری از این قبیل. بنابراین نباید وجود بعضی استثنائات، ما را دربارة اصل این قانون دچار شک کند.